Non-stop heen en weer bewegen

Vrijdag gaan we naar de afdeling, ongelooflijk wat we daar weer meemaken in een paar uurtjes tijd. Er liggen 2 vrouwen te bevallen, en een meisje van 16 jaar die zelf (!) heeft geprobeerd een abortus te doen bij 20 weken zwangerschap en nu met complicaties opgenomen is.
Een vrouw die net bevallen is van een doodgeboren prematuur kindje, ze is 5 x bevallen, maar heeft 2 levende kinderen, een vrouw die ingeleid wordt omdat haar kindje tijdens de zwangerschap overleden is, en er gaat een vrouw voor keizersnee vanwege complicaties. Gelukkig worden er even later 2 gezonde kinderen geboren, en dat alles op 1 ochtend...........

We nemen nog even een kijkje op de "nursery" om te zien hoe het met de premature tweelingen is, de couveuse blijkt het niet te doen, en is het kleinste kind van de prematuren in de wieg gelegd met een laken er overheen en een los verwarmingselement onder de wieg.
We komen er ook achter dat de melkproductie van de moeder van deze tweeling terugloopt, omdat ze al 2 dagen niet gegeten en nauwelijks gedronken heeft!!!!
Er is nog steeds niemand op het terrein die voor haar zorgt, zij heeft zelf geen eten en dus ook geen eten voor de tweeling.........dit kan toch niet waar zijn, we gaan een pannetje halen bij de zusters en laten dat vullen door Josette, kopen wat zwarte thee en een soort broodjes en laten een thermoskan met heet water vullen voor de thee.
Wat een zorgen voor deze jonge moeder, het raakt ons elke keer weer.

Een ceremoniemeester op je verjaardag is hier heel gewoon, iemand die het feestje aan elkaar praat en mensen uitnodigt om te speechen, of je nu wilt of niet.....;-)
Ongeveer 20 mensen waren er uitgenodigd, waaronder ook 4 leerlingen. Op het moment dat ze aankwamen en hoorden dat zr Florence ook in de kamer zat durfden ze niet meer naar binnen, en belden naar Grace. (Florence en Grace waren dit jaar in Nederland), "geen probleem jullie kunnen gewoon komen". Achteraf hoorde ik dat ik Florence om toestemming had moeten vragen voor deze 4 leerlingen om op mijn verjaardag te komen. Op het moment dat ik ze vroeg wat ze wilden drinken, er was ook een biertje en wijn, kwam Florence er bij staan en zei, "ik ga even naar buiten om te bellen, dus voel jullie vrij om dat ze zeggen wat je wilt",
Het ijs was gebroken! Ze voelden zich later zo op hun gemak dat ze het excuus om nog te moeten gaan bidden niet meer nodig hadden, volgens één van de studenten!!

Raymond, de jongen die we vorig jaar een taart hadden gegeven op zijn verjaardag, kwam dit jaar met een echte Oegandese taart voor mij, wat een ontroerend gebaar!!!
Voordat het "feestje" begint wordt er eerst gebeden, en dan over tot HET moment.
Het taart-aansnijden is hier dus écht wel een dingetje, je wacht tot alle gasten er zijn, dit kan dus wel even duren, en kiest vervolgens mensen uit waarmee je de taart wilt snijden. Iedereen pakt het, versierde, mes vast en dan wordt er afgeteld........en reikt iedereen de hand naar de taart en staat de "paparazzi" klaar, iedereen klikt foto's van HET moment.

Dan wordt spontaan het "Happy birthday" ingezet, eerst in het Engels, later gevolgd door de Oegandese variant! Dat is voor ons beiden wel een kippenvel moment!
Na deze ceremonie is het voor ons wel tijd om gebak uit te delen, echter niks daarvan..... Eerst onze beurt om elkaar een hapje taart te geven en ook even later gevolgd door een slok witte wijn, het lijkt wel een trouwplechtigheid..... :-)
Wat een happening, wat een prachtige culturele gebruiken. Samen worden we toegesproken en overladen met complimenten, het komt écht recht uit hun hart en voelt voor ons bijna als teveel!
De vrouw van de directeur komt die avond ook, ze spreekt ons beiden toe en heeft een zoete verrassing voor ons mee gebracht, wij hopen op een lekkere Tony Chocoloney reep ( waar het hart vol van is ;-), ws daardoor nog wel meer verrast door de twee lolly's die Monique uit haar jaszak tovert :-) we moeten elkaar niet aankijken.............

Dan wordt de avond vervolgd met allerlei speeches, iedereen die wil komt aan de beurt. Het is gezellig, de wijn, het bier en de soda's vinden gretig aftrek!
Zuster Pee die voor het eerst een wijntje drinkt, wordt er een 'tipsy' van....
De taart gaat diverse keren rond, iedereen geniet er zichtbaar van.
We zijn opnieuw geraakt van het feit dat de mensen zó genieten van dit feestje, en zó vereerd zijn door de uitnodiging.
Bonnie, "onze" chauffeur, biecht ons de volgende dag op dat hij iets te diep in het glaasje gekeken had, vandaar zijn speech van maar een paar zinnen ;-)

Op zaterdag gaan we naar Justine, een jonge vrouw van 24 jaar die tot voor kort in het ziekenhuis werkte als schoonmaakster. Haar moeder woont hier op 10 minuten rijden vandaan. Justine heeft ons uitgenodigd om haar moeder en broertje, 2 zusjes en een halfzusje te ontmoeten. Ze ziet er prachtig uit! Haar collega 'Red' is mee om te vertalen, ook een bijzonder lieve vrouw.
Het is ongelofelijk om te zien hoe dit gezin (vader overleden) het redt, grote financiële problemen, door de week wonen het broertje en oudste zusje bij Justine in haar hutje, als het regent loopt het water er zo naar binnen.
Haar moeder heeft een piepklein winkeltje, Justine helpt haar waar ze kan, ze zijn bezig een lemen huisje te bouwen, dat we bezoeken. Het is ongeveer een kwartier lopen, door de velden. Door de bananenplantages lopen we de glibberige paadjes over, passeren erven van lokale bewoners en worden na geroepen. Onderweg komen we zoveel kinderen tegen, werkend op het land, wat een toekomst hebben zij.....?!

We bezoeken de school waar de jongste kinderen op school zitten. De naast gelegen kerk gaat net uit, de vrouwen staan buiten te wachten en kijken ons nieuwsgierig aan! Ze zijn zo blij verrast wanneer wij ze aanspreken in hun lokale taal!
Wat komt het weer binnen, hier rond te lopen, hier weer te zijn, te ervaren hoe deze mensen in hun lijf zitten en ondanks alle (financiële) zorgen te zien hoe blij ze zijn. Wat zijn de mensen hierin RIJK en wat zijn wij onderweg veel verloren.....!

Vragen die steeds weer en veel meer naar voren komen dan het vorig jaar:
- wie helpen we, welke keuzes maken we hierin?
- waar doen we goed aan?
- is het (n)ooit genoeg?
We ervaren veel meer dan vorig jaar dat ontwikkelingswerk zó moeilijk is!
Al schrijvend horen we in de verte gezang en de prachtige trommels, we zijn écht in Afrika.....

Zondag is de dag van Zuster Justine, we staan vroeg op en gaan op pad met 12 nonnen, op weg naar de "inwijding" van "onze" zuster Justine.
De afbeelding van Jezus aan een kettinkje om haar hals wordt vervangen door een groot kruis, waar de zusters heel trots op zijn. Ze is zó vereerd met onze komst.

De autorit verloopt 1,5 uur naar wens, dan horen we een sissend geluid, de motor lijkt oververhit en wordt vanaf dat moment elke 20-30 minuten bijgevuld met koud (modderig) water.... Hoe lang houdt deze auto het vol.........??
Er wordt niet geklaagd, we stappen elke keer weer uit en dan weer in de auto. We komen uiteindelijk, een uur te laat, bij de enorme kerk aan, we schuifelen door de hoofdingang naar binnen, zijn ENORM onder de indruk over de hoeveelheid mensen binnen, maar ook buiten rondom de kerk. Iedereen is vol aandacht bij de mis, tot er 3 blanken het middenpad betreden.....
Wát indrukwekkend, zo'n volle kerk, alle banken gevuld met donkere hoofden..... naast de inwijding van de 5 zusters vindt er ook een plechtige communie plaats, van een hele grote groep kinderen tussen de 14 en 20 jaar. De bisschop voert deze uit, en er zijn mensen vanuit de hele omtrek gekomen om deze dienst bij te wonen, dit gebeurt maar zelden en dat wil je dan wel meemaken.

Na de dienst is er tijd voor een traditionele lunch met Matoke, rijst, Irish patatoes, geanuts saus en bonen.
Aansluitend wandel ik met Pee en Dr. Angela (Australische arts op de eerste hulp hier) naar de convent, woon- en verblijfplaats van de nonnen.
Het is een mooie en stille plek, we krijgen van Pee een rondleiding en worden héél hartelijk begroet door diverse nonnen.

Bij terugkomst van de General Mother, -de oppernon- Sr. Angelina wacht ons een verrassing. Ze heeft een prachtige taart laten maken voor ons, omdat het zo gewaardeerd wordt dat we zijn gekomen.
We bedanken de zusters uitvoerig en beloven deze taart te delen met de zusters bij ons in het ziekenhuis.

Onderweg naar huis blijkt dat de auto (schoolbus) het erg zwaar heeft, we doen er ruim 6 uur over om thuis te komen..... (Normaal een 2,5 - 3 uur durende reis). Weer een ervaring rijker, met een vol hoofd zitten we samen stil op de bank, wat een indrukken weer. NON stop bewegen we heen en weer, zelfs onder het avond gebed wordt er gestopt, de nonnen stappen met de rozenkrans in de hand al prevelend uit en gaan door waarmee ze zijn begonnen......

Vanaf deze week is Victa, (hoofd van de nursery) terug van vakantie, wij hebben de afgelopen weken een goede indruk kunnen op doen van de nursery en willen graag in gesprek met haar over wat het meest nodig is.
Deels komt e.e.a. overeen met hetgeen het management ons heeft laten weten, deels niet.
We praten hier met Claudio over (financieel directeur). Hij denkt heel actief mee en pakt door als er zaken geregeld moeten worden.

Volgende week willen we in kaart hebben wat we willen gaan aanschaffen. Er volgt deze week een inventarisatie van de evt onkosten voor reparatie aan materialen zoals de couveuse, de uitzuigmachine en de fototherapielamp.
Aan Claudio vragen we om een prijsopgave te maken mbt nieuw aan te schaffen materialen, hoe graag we ook alles zouden willen doen, we zullen opnieuw keuzes moeten maken....

Die ochtend worden we naar het administratie kantoor geroepen door de maatschappelijk werker Willbrord. Hij neemt ons samen met Claudio mee in de verhalen van 10 vrouwen die in de gang zitten te wachten, 9 jonge moeders en 1 gynaecologische patiënt. Verlaten door hun mannen, omdat zij de rekening niet kunnen betalen, andere jongere kinderen uit deze gezinnen dikwijls alleen thuis wachtend op hun moeder. Claudio is écht bezorgd om de situatie van deze vrouwen.. Wanneer deze vrouwen hun rekening niet kunnen betalen gaan ze naar het politiebureau, maar wat dan???? Wat gebeurt er daarna?????
Wat moet een jonge moeder met pasgeborene op het politiebureau ??
Een voorstel om dan voor 3 vrouwen de rekening te betalen, de meest schrijnende gevallen, wil er bij ons echt niet in, dat is ondenkbaar.
Wij zijn zó blij dat we deze rekening kunnen betalen voor deze dappere vrouwen, als dit door Claudio aan hen wordt uitgelegd volgt er een applaus.... De tranen springen ons in de ogen, wat maakt het veel uit waar je geboren wordt.....en wat zijn we op zo'n moment blij met alle steun die we in Nederland hebben gekregen!!

En zo vallen we van het één in het ander, de voorbereidingen voor de sportdag as. vrijdag zijn ondertussen ook in VOLLE gang. Er is regelmatig contact met de "captain of the match" en de "sportsminister of the students".
De begroting wordt onder toeziend oog van Claudio bijgesteld en de uitnodigingen en teamindelingen gaan die middag de deur uit!
Op het terrein worden we regelmatig aangesproken, men kijkt er naar uit.
We hopen dat het de komende dagen dan maar regent, als het vrijdag maar droog is. Vandaag lijken de gebeden van Margreet verhoord te worden, dikwijls plenst het met bakken de lucht uit en onweert het behoorlijk! Tja, we zitten in het regenseizoen :-)