Warnsveldse boys tegen AZC Zutphen

Eindelijk............het feest kan beginnen, de organisatie loopt druk heen en weer over het terrein, de koe wordt naar het grasveld achter ons eetverblijf geleid, we horen het geluid van messen die geslepen worden. Leerlingen rennen opgewonden naar de pitch waar, volgens het programma, de wedstrijden om 9 uur beginnen.
Ook wij gaan richting pitch want wij willen "onze" studenten aanmoedigen, de zon schijnt, gelukkig, maar het veld is op sommige plekken erg nat.
Dan zien we een groepje leerlingen die met emmers en afwasteiltjes water van het veld staan te scheppen, ongelooflijk!! Iedereen doet zó z'n best om een steentje bij te dragen dat deze dag goed zal verlopen.
1 uur gaat voorbij, nog geen wedstrijd gespeeld............
2 uren gaan voorbij, nog geen meter hardgelopen.........
Na 2 1/2 uur gaat het startsignaal voor de korfbalwedstrijd, verloskundigen tegen verpleegkundigen, althans de eerste helft. In de pauze wordt het toch leerlingen tegen staff, ach ja niet moeilijk doen, dan telt vervolgens alleen de 2e helft om een winnaar te benoemen! De leerlingen winnen!!

Dan wordt er volleybal gespeeld, het sportveld staat vol supporters, ook van de naastgelegen school zijn er veel leerlingen die kijken, er heerst een fijne sfeer.
Hier komen de staff-leden als winnaar uit de bus!
De lucht betrekt en dan vallen de eerste druppels, hier hadden wij niet voor gebeden!!!
De 100m gaat van start voor heren en even later voor vrouwen, dan ziet Esther tussen de vrouwen een man in pak met stropdas en op kousenvoeten staan, het is onze Claudio, financieel directeur. Hij had bewust gekozen voor dit gebaar en wilde hier een statement mee maken, dat we verschillend zijn op welk vlak dan ook maar uiteindelijk als mens gelijk!! Hij won de match maar de prijs ging naar de snelste vrouw.
De regen neemt in hevigheid toe, toch wordt er nog een 1500 m gelopen, sportief als wij zijn ;-) lopen we het laatste rondje mee tot blijdschap van alle deelnemers, wat betreft onze conditie toch wel enigszins teleurstellend pffffff.
Dan volgt er nog een estafette voor de mannen, wat een enthousiasme en wat zijn ze fanatiek!

Dan is het tijd voor de lunch, de pannen met vlees staan te pruttelen op het houtvuur, afgedekt met ijzeren golfplaat tegen de steeds voortdurende regen. Het komt werkelijk met bakken uit de lucht.
Zó geweldig om te zien hoe iedereen weer meehelpt, van "poortwachter" tot pleeg op de Eerste Hulp, van non tot student, maakt niet uit!!
De onrust neemt toe onder de voetbalspelers, het wordt maar niet droog.

Om 15.30 uur wordt er besloten om toch te spelen, in regenjassen en gewapend met paraplu's trekken we gezamenlijk naar een ander, iets droger voetbalveld.
Daar aangekomen volgt er een felle discussie tussen staff en studenten, de staff heeft zich niet aan eerder gemaakte afspraken gehouden, en terecht worden de studenten hier boos om en weigeren te spelen tot er een oplossing komt.
Die komt er doordat de studenten besluiten om toch te spelen, wijzend naar ons: "we will play for your sake".
Het wordt een ontzettend spannende wedstrijd, na de verlenging staat het nog steeds 0-0. De spelers van beide teams zijn super gedreven en fanatiek, hoezo vriendschappelijke wedstrijd ;-)
Dan met de penalty's wordt het 3-2 voor de studenten, de "hel" breekt los, het enthousiasme onder de supporters (studenten) is enorm.
Wij zijn ook opgelucht, deze uitslag maakt een boel goed en hiermee kan er ons inziens ook écht gefeest worden die avond.
De staff is sportief en zeggen dat de studenten het verdiend hebben om te winnen!

In het donker lopen we terug, koud en nat maar tevreden. Bij de kantine staat de maaltijd al klaar in enorme pannen, en vormt zich al een rij van leerlingen die wachten op hun feestmaal. De kantine is versierd met blauw/gele doeken, nepbloemen en knipperende kerstlampjes.
De grote muziekboksen brengen heerlijke Afrikaanse muziek voort, en iedereen is blij en in feeststemming.
De speeches worden weer gehouden, ook wij muzungu's moeten er weer aan geloven, maar dit keer hebben we ons voorbereid ;-) en worden ook even later de trofeeën en prijzen voor de winnaars van de sportevenementen uitgedeeld. Dan wordt de zaal ontruimd en kan het feest beginnen!
Die avond wordt er wérkelijk gefeest, iedereen gaat los en beweegt tot in de kleine uurtjes op Afrikaanse ritmes!!!
Het wordt een onvergetelijke avond waar we het hele weekend van nagenieten!
Ons doel van deze wedstrijd, het belang van de samenwerking, onderlinge verbinding, waardering en respect voor elkaar bewust te krijgen en daarmee ook de zorg voor patiënten te verbeteren hebben we hiermee weer aangeraakt.

Inmiddels zijn er al weer een aantal dagen voorbij gegaan en praten we jullie weer even bij wat betreft onze verpleegkundige- en sponsortaken.
We hebben al eerder laten weten dat het voor ons deze tweede keer heel anders ervaren wordt dan onze eerste reis vorig jaar.
Enerzijds heeft het zeker te maken met de mensen die we enigszins kennen. Zoals door de financieel directeur wordt omschreven als: "jullie zijn geen vrienden meer van ons, maar jullie zijn familie geworden".

We worden ook zo vaak als "mum" aangesproken, dus wat de familyplanning betreft hebben we nog wat uit te leggen als we thuis komen.... :-)

Ik heb enkele diensten op de kinderafdeling gewerkt, wat een ervaring weer, gelukkig verpleegtechnisch nog goed op de hoogte. Qua ziektebeelden zoek ik tussendoor van alles op, handig hoor internet! Kinderen met ERNSTIGE ondervoeding en cerebrale malaria. Ziektebeelden die bij ons gelukkig niet voorkomen.
Ongelofelijk om te zien hoe kinderen hier lijden! Waar hebben zij dat aan verdiend...??

Beide kinderen met cerebrale malaria zijn buiten bewustzijn als zij worden opgenomen, ouders zitten gekluisterd aan het bed.
Een meisje van 3 maanden met een forse longontsteking is nog niet gedoopt, één van de zusters voert een 'nooddoop' uit, alle studenten biddend om het bed......

Hoe lastig ook, veelal kennen de ouders geen Engels, dan is het met handen en voeten proberen, ik maak gebruik van de studenten die vertalen. De arts spreekt Luganda, de taal die rond Kampala gesproken wordt, ook zij moet dikwijls haar beleid door de verpleegkundigen laten vertalen. Er zijn hier 55 dialecten en je moet je voorstellen dat het echt is zoals bij ons het Fries versus het Limburgs.
- Hoeveel informatie gaat er verloren?
- Wordt het de patiënt en familie allemaal duidelijk?
Geen folders die je kunt uitdelen, geen instructieboekjes en voorlichtingsfilmpjes op de I-pad om kinderen voor te bereiden.

Kinderen ouder dan 12 jaar liggen niet op de kinderafdeling, maar komen op de volwassen (!!) afdeling terecht.
Geen pedagogisch medewerker die kinderen begeleidt en afleidt.

In onze (westerse) ogen schieten we hier te kort in de zorg voor de patiënt. We doorzien de zaken beter dan het vorig jaar met als gevolg dat het bij ons meer binnen komt.
Al met al kost dat ons best veel energie, de fluctuatie in gevoelens zijn groot, hoge pieken en ook diepe dalen. Gelukkig zijn we hier samen en kunnen we alles delen. We blijven elkaar erop wijzen dat we voor ogen moeten houden wat we WEL kunnen bereiken en niet teveel kijken naar de machteloosheid en het gevoel van tekort schieten.

Bijzonder om te zien hoe moeders de zorg voor de kinderen van elkaar overnemen, op het moment dat de eigen ouders even niet op de afdeling zijn, omdat ze moeten koken of de was moeten doen, is er wel een andere moeder of oma die "oppast".
Ouders zijn de hele dag op de afdeling, horen letterlijk alles wat er wordt besproken, hoezo privacy?!
Kinderen, hoe jong ook, liggen allemaal in een 1 persoonsbed. Er is geen hooghekken bed te bekennen, heb ook nog geen kind uit bed zien vallen....!

Toch schrikken we van het aantal kinderen dat overlijdt deze weken, en in veel gevallen was dit niet nodig geweest. Het onnodig lijden hier is iets wat we maar moeilijk kunnen accepteren, zowel bij kinderen als bij volwassenen.

We zijn begonnen met reparaties uit te voeren op de babykamer, 2 couveuses zijn gerepareerd, een uitzuigmachine en een fototherapielamp. De kranen werken ook en er zijn extra spullen voor de couveuses besteld zodat het in het vervolg makkelijker is om ze direct te repareren!!! Een goede technicus is voor handen.

Vanmiddag hebben we met 3 studenten de hele babykamer op de kop gehad dwz schoongemaakt en gereorganiseerd. Dit kon omdat alle zuigelingen die er lagen nu bij de moeders op zaal liggen en naar huis mogen zo gauw de rekening van het ziekenhuis betaald is. We hebben omslagdoeken gekocht en een rol stof om lakentjes van te maken voor de wiegen.
Heel veel oude spullen die niet meer gebruikt worden en/of niet meer functioneren weggedaan, ongelooflijk wat we tegenkwamen...........
Maar aan het eind van de dag erg voldaan.
Nu kunnen we ook gaan kijken naar de nieuw aan te schaffen spullen, de tijd begint een beetje te dringen voor ons en we willen nog zoveel!!
Morgen staan er eerst weer reanimatielessen op het programma.

Zondag gaan we een paar dagen weg, even wat anders, even los van het ziekenhuis......