Had ik maar een doosje......
Door: Margreet en Esther
Blijf op de hoogte en volg Esther & Margreet
20 Oktober 2016 | Oeganda, Nyakibale
Had ik maar een doosje waarin ik alle beelden die hier dagelijks voorbij komen kon vangen, het lijkt niet op te houden, ze blijven maar komen! Of we nu aan het werk zijn of op pad met Florence om familie te ontmoeten, of we nu door het dorp lopen of langs de weg rijden, een oud-werknemer bezoeken in een krottenwijkje, een wandeling maken door de bergen of langs een meer, een bezoek brengen aan de plaatselijke markt of een ziekenhuis, we raken hier nooit uitgekeken.
De veelheid aan kleuren, de rijkdom aan kinderen. Een moeder die op het, door haar net omgeploegde stukje land, haar kind aan de borst legt. De stalletjes langs de weg rijk gevuld met keurig op elkaar gestapelde tomaten, bossen met net geoogste ananassen die verkocht worden door prachtige vrouwen in felle kleuren met hun kind op de rug. De kinderen die al spelend langs de weg rennen of lopen te zeulen met broertjes en zusjes, de vrouwen die hun koopwaar in grote manden op hun hoofd dragen, de mannen die op hun boda boda hangen, wachtend op een klant.
We willen álles wel vastleggen met onze camera's of omschrijven in onze verhalen om iedereen een zo compleet mogelijk beeld te geven maar ik denk dat dát onbegonnen werk is, om nog maar te zwijgen over de geluiden en geuren......tja hoe breng je dat over!!
Vorige week nog een dag op chirurgie gewerkt, om een indruk te krijgen van de gang van zaken daar, er is een mannen- en vrouwenzaal. Een enorme verscheidenheid aan opname diagnoses, en daarbij liggen er jonge kinderen op zaal. Er wordt hier niet gekeken naar leeftijd maar naar specialisme..........wij vinden het nogal wat dat er kinderen naast volwassen mensen liggen met vaak toch wel indrukwekkende aandoeningen/wonden, naar ons idee worden kinderen hier met onnodig leed geconfronteerd, stel je voor een 6-jarig jongetje opgenomen naast een jongen (19 jaar) die een suïcide gepoogd heeft gedaan.....
Of een kind wat tussen een dementerende man en een comateuze patiënt ligt, het lijkt hier zo normaal te zijn, en soms krijgen we de indruk dat de mensen hier zich afvragen waar wij soms toch zo moeilijk over doen..........
Kinderen clusteren op 1 zaal gaat niet op, de bedden waarin ze liggen, voorzien van tractiestellage i.v.m. een bovenbeenfractuur, kunnen namelijk niet door de deur......
Samen met de verpleegkundigen en alle studenten starten we met de wondverzorging, voor Afrikaanse begrippen gaat dat naar omstandigheden goed, wij hebben nog wel wat vraagtekens.........tussendoor worden er geen handen gewassen bv.....
De afdeling ziet er wat deprimerend uit, somber qua kleur. Er wordt op dit moment een nieuwe afdeling chirurgie gebouwd, direct naast de OK.
We delen aan het einde van de ochtend ballonnen en wat speelgoed uit. Kinderen die bedlegerig zijn kunnen zich vermaken met tekenpapier en wat potloodjes. Wat een blije snoetjes.....
Na opnieuw een aantal hele pittige dagen op zowel de kinderafdeling (Esther) en verloskamers (Margreet), deze week zijn er veel kinderen overleden, zijn we echt toe aan een paar dagen vrij.
Op zaterdag hebben we in Mbarara een deel van de aan te schaffen materialen gekocht, 2 blanken die het magazijn doorstruinen, orders worden gemaakt, en er wordt druk overlegd met de basis in Kampala. Uiteindelijk verlaten wij heel tevreden het pand, en wij denken JMS (joint medical store) ook :-)
Het voelt zó goed om spijkers met koppen te slaan, op de goede plek met de juiste mensen zaken te doen!!!
Daarna volgt een familiebezoek aan de ouders van Florence, beiden wonen in Mbarara, niet meer bij elkaar en in verschillende woonsituaties. Vader van Florence heeft 15 kinderen met 3 vrouwen, haar moeder heeft 2 dochters! We bidden heel wat af die dag, voor de reis, voor het eten en na het bezoek, steeds kregen we het verzoek om het Onze Vader in het Nederlands te doen. Er is nog lang over ons bezoek nagepraat horen we later van Florence.
We gaan op zondag naar Kisoro, hier ruim 75 km vandaan, een uur of 4(!) rijden. We worden opgehaald door een chauffeur van het reisbureau waar Anne en Julia werken, de verrassing is erg groot als ook de 2 meiden meegekomen zijn!!
We rijden om 13 uur richting Kisoro, tot Kabale kennen we het landschap maar daarna is het nieuw voor ons en zó anders dan we gewend zijn, veel bergachtiger, erg groen en de stukjes landbouwgrond zijn mooi onderhouden. Ook niet zoveel plastic langs de weg! De berghellingen zijn zó steil, bijna onbegrijpelijk hoe hier de moeders, vaak met kind op de rug werken, respect voor deze vrouwen!!!
Er heerst hier een heel andere sfeer, men is hier meer gewend aan toeristen en de mensen uiten zich veel directer naar de blanken, kinderen roepen om geld en zijn vaak brutaal. Het is ook een veel rijker gebied, heel veel landbouw, zeer vruchtbaar land en ook uit de grond worden veel mineralen en grondstoffen gewonnen, zoals tin en ook goud. De huizen zijn beter onderhouden, zo ook de straten. Veel mensen op de fiets, minder boda boda's en minibussen, en het lijkt alsof er nog meer mensen te voet gaan.
Op maandag bezoeken we het ziekenhuis, St Francis Hospital in Mutolere, waar onze collega's van chirurgie gewerkt hebben.
Als we het terrein oprijden kijken we elkaar aan......
We worden hartelijk ontvangen en rondgeleid door het hoofd van de kraamafdeling. Prachtige georganiseerde afdeling, betegelde vloeren en muren, zelfs toiletten en doucheruimtes binnen (dat is bij ons alleen buiten) wat is het hier schoon.....!
Geen enkel kapot matras gezien, wat een overzicht en ook qua materialen ziet het er hier in vergelijking tot Nyakibale beter uit. Er is zelfs een CTG apparaat om de conditie van de baby te bewaken.
Wat ons betreft een idee om medewerkers vanuit beide ziekenhuizen eens bij elkaar in de keuken te laten kijken.
Maandagmiddag wordt de verwondering nog groter, we bezoeken een kindertehuis, "Potters village". In 2003 is dit tehuis gestart door een vrouw uit Engeland. Om gezondheidsredenen heeft zij zich terug moeten trekken en werken er sinds 2013 een Engelse huisarts met zijn vrouw, zij runnen dit tehuis mbv verpleegkundigen, jonge vrouwen die de kinderen verzorgen, en sinds een aantal weken een kinderarts, gespecialiseerd op neonatologie.
Werkelijk een PRACHTIG project, waar kinderen worden opgevangen wiens moeder tijdens de bevalling is overleden, kinderen die te vondeling zijn gelegd of kinderen waarvan de moeder tijdelijk niet voor hen kan zorgen.
Daarnaast is een afdeling voor kinderen met een lichamelijk en/of geestelijke beperking, en een afdeling voor ondervoede kinderen. Deze laatste groep worden op een voedingsprogramma gezet en de moeders krijgen onderricht in wat goede voeding is en hoe dit klaar te maken.
Het mooie van het hele project is dat de kinderen hier blijven totdat de ouders of familie weer zelf voor het kind kunnen zorgen. Er worden investeringen gedaan voor de kinderen op lange termijn. Aan de familie wordt gevraagd een geitenverblijf te bouwen, als dit klaar is wordt er na een controle een geit aangeschaft en later ook een stukje land waarop groenten verbouwd kunnen worden. Dit levert dan weer geld op voor bv schoolgeld. De geit of het land mag niet zonder toestemming van de stichting verkocht worden.
Zó doordacht en georganiseerd. Het tehuis ziet er prachtig uit, schoon, veilig en gevuld met speelgoed. Buiten op de veranda zingen de medewerkers met de kinderen, traditionele liedjes begeleid door de trom.
Op de neonatologie unit (!!!) worden prematuren opgenomen vanuit de verre omtrek.
Er staat zelfs een CPAP apparaat (beademingsapparaat) en verder monitoren en infuuspompen.
We zijn écht onder de indruk! Het kan dus tóch anders.....
Wat een verschil met "ons" ziekenhuis.....
Wat helaas ontbreekt (en dat geldt voor heel Uganda) zijn gespecialiseerde verpleegkundigen. Wij zijn er zó van overtuigd dat er meer kennis nodig is!!
Dinsdag gaan we op zoek naar de berggorilla's, een track die door veel mensen als heel bijzonder wordt ervaren en alleen in Oeganda en Rwanda mogelijk is omdat de gorilla's daar nog in hun habitat, het dichte oerwoud, leven.
Voor dag en dauw, gaan we op pad en worden we naar het oerwoud gebracht, boven in de bergen, al (wakker) schuddend over de typisch Oegandese wegen.
We krijgen ter plekke een uitgebreide briefing van een van de gidsen, een stoere in legerkleding gehulde Oegandese vrouw. Best wel een beetje spannend, er gaan mannen met geweren mee en machetes, en er wordt ons verteld wat we wel en wat we beter niet kunnen doen, ook kunnen we olifanten en leeuwen tegenkomen. En tja gorilla's zijn best groot........We bezoeken een van de gorilla groepen in Rushaga, Bwindi - impenetrable national park.
We beginnen aan een tocht waarvan we niet weten hoe lang deze zal duren, omdat men niet van te voren weet waar de gorilla's zitten, het kan 2 uur duren of met minder geluk wel 6 uur.
Aanvankelijk zijn de paden nog prima begaanbaar met prachtige vergezichten. Omhoog klimmend hebben we het al gauw aardig warm, maar dan moeten toch de jassen en handschoenen aan want we bereiken de dichtere begroeiing, met en zonder doorns. We zijn ook erg blij met onze wandelstok!
Na 45 minuten lopen gaan we dan het meer onbegaanbare deel van het oerwoud in, de begroeiing is er zó dicht, de gids haalt de nodige planten omver met zijn kapmes, ook komen we veel olifantenpoep tegen en redelijk verse afdrukken van poten.
Dan na ruim een uur en een kwartier horen we stemmen, we naderen de gorilla groep. Het laatste stuk is enorm steil en her een der een handje geholpen staan we opeens oog in oog met een Silverback!!!!
De groep die wij gevonden hebben bestaat uit 7 gorilla's waarvan we er uiteindelijk 5 zien.
We zijn zó dichtbij..... De jongste telg, 5 maand oud koprolt heen en weer en maakt aanstalten om te spelen, op aanraden van de gids een hoger gelegen plekje opgezocht omdat we de gorilla's niet aan mogen raken.
De Silverback (28 jaar) slaat alles zeer relaxt gade, maakt soms een knorrend geluid, laat zich heerlijk vlooien door één van de vrouwtjes en lijkt zeer tevreden.
Vele foto's en video's verder moeten we helaas na een uur afscheid nemen.
We zijn zó blij dat we, toch na enig wikken en wegen, deze keuze gemaakt hebben, een zéér indrukwekkende ervaring die wij nooit meer zullen vergeten.
Woensdag hebben we nog een berg beklommen, met op de top uitzicht op lake Mutanda, weer zo'n prachtige ervaring, wat een rust en wat een uitzicht!!
Onderweg komen we veel mensen tegen waar we een praatje mee maken en kinderen die ons blij begroeten, wat een mooie mensen in een rijk landschap.
Gevoed door de mooie beelden beginnen we aan de afdaling en de laatste week van ons verblijf in Oeganda.......
De veelheid aan kleuren, de rijkdom aan kinderen. Een moeder die op het, door haar net omgeploegde stukje land, haar kind aan de borst legt. De stalletjes langs de weg rijk gevuld met keurig op elkaar gestapelde tomaten, bossen met net geoogste ananassen die verkocht worden door prachtige vrouwen in felle kleuren met hun kind op de rug. De kinderen die al spelend langs de weg rennen of lopen te zeulen met broertjes en zusjes, de vrouwen die hun koopwaar in grote manden op hun hoofd dragen, de mannen die op hun boda boda hangen, wachtend op een klant.
We willen álles wel vastleggen met onze camera's of omschrijven in onze verhalen om iedereen een zo compleet mogelijk beeld te geven maar ik denk dat dát onbegonnen werk is, om nog maar te zwijgen over de geluiden en geuren......tja hoe breng je dat over!!
Vorige week nog een dag op chirurgie gewerkt, om een indruk te krijgen van de gang van zaken daar, er is een mannen- en vrouwenzaal. Een enorme verscheidenheid aan opname diagnoses, en daarbij liggen er jonge kinderen op zaal. Er wordt hier niet gekeken naar leeftijd maar naar specialisme..........wij vinden het nogal wat dat er kinderen naast volwassen mensen liggen met vaak toch wel indrukwekkende aandoeningen/wonden, naar ons idee worden kinderen hier met onnodig leed geconfronteerd, stel je voor een 6-jarig jongetje opgenomen naast een jongen (19 jaar) die een suïcide gepoogd heeft gedaan.....
Of een kind wat tussen een dementerende man en een comateuze patiënt ligt, het lijkt hier zo normaal te zijn, en soms krijgen we de indruk dat de mensen hier zich afvragen waar wij soms toch zo moeilijk over doen..........
Kinderen clusteren op 1 zaal gaat niet op, de bedden waarin ze liggen, voorzien van tractiestellage i.v.m. een bovenbeenfractuur, kunnen namelijk niet door de deur......
Samen met de verpleegkundigen en alle studenten starten we met de wondverzorging, voor Afrikaanse begrippen gaat dat naar omstandigheden goed, wij hebben nog wel wat vraagtekens.........tussendoor worden er geen handen gewassen bv.....
De afdeling ziet er wat deprimerend uit, somber qua kleur. Er wordt op dit moment een nieuwe afdeling chirurgie gebouwd, direct naast de OK.
We delen aan het einde van de ochtend ballonnen en wat speelgoed uit. Kinderen die bedlegerig zijn kunnen zich vermaken met tekenpapier en wat potloodjes. Wat een blije snoetjes.....
Na opnieuw een aantal hele pittige dagen op zowel de kinderafdeling (Esther) en verloskamers (Margreet), deze week zijn er veel kinderen overleden, zijn we echt toe aan een paar dagen vrij.
Op zaterdag hebben we in Mbarara een deel van de aan te schaffen materialen gekocht, 2 blanken die het magazijn doorstruinen, orders worden gemaakt, en er wordt druk overlegd met de basis in Kampala. Uiteindelijk verlaten wij heel tevreden het pand, en wij denken JMS (joint medical store) ook :-)
Het voelt zó goed om spijkers met koppen te slaan, op de goede plek met de juiste mensen zaken te doen!!!
Daarna volgt een familiebezoek aan de ouders van Florence, beiden wonen in Mbarara, niet meer bij elkaar en in verschillende woonsituaties. Vader van Florence heeft 15 kinderen met 3 vrouwen, haar moeder heeft 2 dochters! We bidden heel wat af die dag, voor de reis, voor het eten en na het bezoek, steeds kregen we het verzoek om het Onze Vader in het Nederlands te doen. Er is nog lang over ons bezoek nagepraat horen we later van Florence.
We gaan op zondag naar Kisoro, hier ruim 75 km vandaan, een uur of 4(!) rijden. We worden opgehaald door een chauffeur van het reisbureau waar Anne en Julia werken, de verrassing is erg groot als ook de 2 meiden meegekomen zijn!!
We rijden om 13 uur richting Kisoro, tot Kabale kennen we het landschap maar daarna is het nieuw voor ons en zó anders dan we gewend zijn, veel bergachtiger, erg groen en de stukjes landbouwgrond zijn mooi onderhouden. Ook niet zoveel plastic langs de weg! De berghellingen zijn zó steil, bijna onbegrijpelijk hoe hier de moeders, vaak met kind op de rug werken, respect voor deze vrouwen!!!
Er heerst hier een heel andere sfeer, men is hier meer gewend aan toeristen en de mensen uiten zich veel directer naar de blanken, kinderen roepen om geld en zijn vaak brutaal. Het is ook een veel rijker gebied, heel veel landbouw, zeer vruchtbaar land en ook uit de grond worden veel mineralen en grondstoffen gewonnen, zoals tin en ook goud. De huizen zijn beter onderhouden, zo ook de straten. Veel mensen op de fiets, minder boda boda's en minibussen, en het lijkt alsof er nog meer mensen te voet gaan.
Op maandag bezoeken we het ziekenhuis, St Francis Hospital in Mutolere, waar onze collega's van chirurgie gewerkt hebben.
Als we het terrein oprijden kijken we elkaar aan......
We worden hartelijk ontvangen en rondgeleid door het hoofd van de kraamafdeling. Prachtige georganiseerde afdeling, betegelde vloeren en muren, zelfs toiletten en doucheruimtes binnen (dat is bij ons alleen buiten) wat is het hier schoon.....!
Geen enkel kapot matras gezien, wat een overzicht en ook qua materialen ziet het er hier in vergelijking tot Nyakibale beter uit. Er is zelfs een CTG apparaat om de conditie van de baby te bewaken.
Wat ons betreft een idee om medewerkers vanuit beide ziekenhuizen eens bij elkaar in de keuken te laten kijken.
Maandagmiddag wordt de verwondering nog groter, we bezoeken een kindertehuis, "Potters village". In 2003 is dit tehuis gestart door een vrouw uit Engeland. Om gezondheidsredenen heeft zij zich terug moeten trekken en werken er sinds 2013 een Engelse huisarts met zijn vrouw, zij runnen dit tehuis mbv verpleegkundigen, jonge vrouwen die de kinderen verzorgen, en sinds een aantal weken een kinderarts, gespecialiseerd op neonatologie.
Werkelijk een PRACHTIG project, waar kinderen worden opgevangen wiens moeder tijdens de bevalling is overleden, kinderen die te vondeling zijn gelegd of kinderen waarvan de moeder tijdelijk niet voor hen kan zorgen.
Daarnaast is een afdeling voor kinderen met een lichamelijk en/of geestelijke beperking, en een afdeling voor ondervoede kinderen. Deze laatste groep worden op een voedingsprogramma gezet en de moeders krijgen onderricht in wat goede voeding is en hoe dit klaar te maken.
Het mooie van het hele project is dat de kinderen hier blijven totdat de ouders of familie weer zelf voor het kind kunnen zorgen. Er worden investeringen gedaan voor de kinderen op lange termijn. Aan de familie wordt gevraagd een geitenverblijf te bouwen, als dit klaar is wordt er na een controle een geit aangeschaft en later ook een stukje land waarop groenten verbouwd kunnen worden. Dit levert dan weer geld op voor bv schoolgeld. De geit of het land mag niet zonder toestemming van de stichting verkocht worden.
Zó doordacht en georganiseerd. Het tehuis ziet er prachtig uit, schoon, veilig en gevuld met speelgoed. Buiten op de veranda zingen de medewerkers met de kinderen, traditionele liedjes begeleid door de trom.
Op de neonatologie unit (!!!) worden prematuren opgenomen vanuit de verre omtrek.
Er staat zelfs een CPAP apparaat (beademingsapparaat) en verder monitoren en infuuspompen.
We zijn écht onder de indruk! Het kan dus tóch anders.....
Wat een verschil met "ons" ziekenhuis.....
Wat helaas ontbreekt (en dat geldt voor heel Uganda) zijn gespecialiseerde verpleegkundigen. Wij zijn er zó van overtuigd dat er meer kennis nodig is!!
Dinsdag gaan we op zoek naar de berggorilla's, een track die door veel mensen als heel bijzonder wordt ervaren en alleen in Oeganda en Rwanda mogelijk is omdat de gorilla's daar nog in hun habitat, het dichte oerwoud, leven.
Voor dag en dauw, gaan we op pad en worden we naar het oerwoud gebracht, boven in de bergen, al (wakker) schuddend over de typisch Oegandese wegen.
We krijgen ter plekke een uitgebreide briefing van een van de gidsen, een stoere in legerkleding gehulde Oegandese vrouw. Best wel een beetje spannend, er gaan mannen met geweren mee en machetes, en er wordt ons verteld wat we wel en wat we beter niet kunnen doen, ook kunnen we olifanten en leeuwen tegenkomen. En tja gorilla's zijn best groot........We bezoeken een van de gorilla groepen in Rushaga, Bwindi - impenetrable national park.
We beginnen aan een tocht waarvan we niet weten hoe lang deze zal duren, omdat men niet van te voren weet waar de gorilla's zitten, het kan 2 uur duren of met minder geluk wel 6 uur.
Aanvankelijk zijn de paden nog prima begaanbaar met prachtige vergezichten. Omhoog klimmend hebben we het al gauw aardig warm, maar dan moeten toch de jassen en handschoenen aan want we bereiken de dichtere begroeiing, met en zonder doorns. We zijn ook erg blij met onze wandelstok!
Na 45 minuten lopen gaan we dan het meer onbegaanbare deel van het oerwoud in, de begroeiing is er zó dicht, de gids haalt de nodige planten omver met zijn kapmes, ook komen we veel olifantenpoep tegen en redelijk verse afdrukken van poten.
Dan na ruim een uur en een kwartier horen we stemmen, we naderen de gorilla groep. Het laatste stuk is enorm steil en her een der een handje geholpen staan we opeens oog in oog met een Silverback!!!!
De groep die wij gevonden hebben bestaat uit 7 gorilla's waarvan we er uiteindelijk 5 zien.
We zijn zó dichtbij..... De jongste telg, 5 maand oud koprolt heen en weer en maakt aanstalten om te spelen, op aanraden van de gids een hoger gelegen plekje opgezocht omdat we de gorilla's niet aan mogen raken.
De Silverback (28 jaar) slaat alles zeer relaxt gade, maakt soms een knorrend geluid, laat zich heerlijk vlooien door één van de vrouwtjes en lijkt zeer tevreden.
Vele foto's en video's verder moeten we helaas na een uur afscheid nemen.
We zijn zó blij dat we, toch na enig wikken en wegen, deze keuze gemaakt hebben, een zéér indrukwekkende ervaring die wij nooit meer zullen vergeten.
Woensdag hebben we nog een berg beklommen, met op de top uitzicht op lake Mutanda, weer zo'n prachtige ervaring, wat een rust en wat een uitzicht!!
Onderweg komen we veel mensen tegen waar we een praatje mee maken en kinderen die ons blij begroeten, wat een mooie mensen in een rijk landschap.
Gevoed door de mooie beelden beginnen we aan de afdaling en de laatste week van ons verblijf in Oeganda.......
-
20 Oktober 2016 - 22:10
Gitte:
jullie zijn het doosje...een Schatkist!! ontroerend mooi verhaal. mooie laatste week voor jullie en allen om je heen -
20 Oktober 2016 - 22:42
Anjet:
Wat een rijke ervaring en belevenissen! Ontroerend mooi! Ik wens jullie nog een hele mooie laatste week!! Liefsss -
20 Oktober 2016 - 22:42
Anjet:
En ik ben heel benieuwd naar de gorilla foto"s!! -
21 Oktober 2016 - 09:35
Tabitha:
Wauw, wat een prachtige verhalen weer in mooi groen Oeganda! De foto's zijn supermooi.
Groetjes, Tabitha -
21 Oktober 2016 - 11:11
Erna :
Ik ben erg onder de indruk van het fantastische werk dat jullie doen! Toppers zijn jullie! -
21 Oktober 2016 - 11:38
Arda:
Wat zal dat schrijnend zijn....de verschillen...
Maar ook het besef dat het inderdaad ook anders, beter kan!
Indrukwekkend verhaal weer... succes met jullie laatste week.
Lieve groet -
21 Oktober 2016 - 18:02
Roel:
Ik heb het verslag met veel genoegen gelezen.
Het lijkt me geweldig zoals jullie dit beschrijven.
Hier ,voor mij zijn het gewoon plaatsjes van gorilla's , maar jullie hebben ze gezien en geroken en in hun habitat. Dat moet wel fantastisch zijn .
Jullie zijn er nog 1 week , wat gaat de tijd snel voorbij.
Veel plezier nog en geniet van het leven in Oeganda .
Sterkte en groeten Roel -
21 Oktober 2016 - 18:31
Heidi Gassner:
elke keer kippenvel bij het lezen van jullie verhalen , zo intens dat allemaal. Goede reis verder, groet Heidi -
21 Oktober 2016 - 20:28
John:
Drie verhalen achter elkaar lezen is niet handig op vrijdagavond. Kijk nu zo scheel als André van Duin in z'n beste dagen ;-)
Wat een geweldige indrukken laten jullie ons mee beleven!! Hou jullie haaks deze laatste week, op naar het ononkombare: het afscheid.... Maar: dan ben ik er weer ;-)
Geniet van jullie laatste dagen en tot gauw.
Groet John -
23 Oktober 2016 - 08:00
Karin:
En al weer een prachtig reisverslag, geweldig hoe jullie alles beschrijven!!!
Wat een indrukken.....
En het onvermijdelijke komt in zicht: het afscheid.........
Geniet nog van de komende dagen en heel sterkte met het afscheid nemen, van jullie "dierbaren"!
Lieve groeten,
Karin -
23 Oktober 2016 - 21:00
José:
Een doosje is te klein al deze ervaringen zitten nu in de rugzak .maar je mag geen overgewicht mee terug nemen dus dat wordt nog selecteren.Fijn dat jullie ook tijd hebben genomen om wat van het land te zien en te ervaren dat het ook anders kan. Geniet nog van de laatste week .weer mooi werk gedaan. -
23 Oktober 2016 - 21:16
Ingrid Wink-Nijhof.:
Ik liep wat achter met het lezen van jullie avonturen, weer zit ik, net zoals vorig jaar, met kippenvel achter de computer. Ik ben onder de indruk van alles, wat mooi, bijzonder, heftig, intens, liefdevol en verdrietig weer al jullie verhalen. Sterkte met de laatste week, afscheid nemen zal niet meevallen. Maar jullie kennende gaan jullie deze mensen niet meer loslaten denk ik.
-
27 Oktober 2016 - 14:33
Marjolein:
Erg indrukwekkend om te lezen.. ook erg mooi wat jullie daar betekenen! Goede laatste week daar en alvast een goede terugreis. Groetjes Marjolein
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
