Aan de slag!

Woensdag naar de afdeling verloskunde om te overleggen, maar tot onze verbazing geen enkele barende, 1 verloskundige is aanwezig met op de stoel in de hoek een verdrietig jongetje, van ongeveer anderhalf jaar oud. Zijn huilen maakt plaats voor verbaasde ogen als hij ons ziet, een smekende blik richting verloskundige, "neem me alsjeblieft op schoot, die witte mensen vind ik eng!"
Zij vertelt ons dat dit Patrick is, een vondeling die in april dit jaar langs de kant van de weg gevonden is en naar het ziekenhuis gebracht, sindsdien "woont" hij op de babykamer en wordt verzorgd door de leerlingen en verloskundigen, een bed is zijn "terrein", heel wonderlijk dat hij daar blijft, al kan hij klimmen en klauteren en bijna lopen. Op de kinderafdeling zie je dit fenomeen ook, kinderen blijven op hun "plekje", geen hoog hekken bed te bekennen! Dit kereltje heeft een onzekere toekomst, dat grote besef maakt ons weer heel klein! Een weeshuis in Kampala is zijn volgende plek, maar wanneer?

Op een ochtend, tijdens een kort moment op de babykamer, komt het kinderleed in dit land weer zó binnen.
Patrick "woont" hier op zijn bedje, bij een wieg verderop staan familieleden te bidden bij een erg ziek kind, de enig werkende couveuse wordt vrijgemaakt, er ligt een tweeling in die bij 34 weken geboren zijn en nog alle zorg nodig hebben, eigenlijk niet uit de couveuse kunnen, maar dan wordt er een andere premature tweeling binnengebracht, 1600 en 1900 gram. Ook voor hen is de couveuse nodig, dan moet je keuzes maken...............hoe onmogelijk is dit??
Esther ontfermt zich de volgende dag over de "jongste" tweeling, ze hebben een maagsonde nodig, zijn te klein om bij de moeder te drinken. Ondertussen ontferm ik me over de moeder met handkolven (ja, Ada en Wilma, we zijn goed bezig hoor!!)
De moeder is verlaten door haar man, niemand om voor haar te koken of te wassen op het terrein, dus gaan we ook naar Josette om een maaltijd te kopen voor haar. Na een hele dag intensief met haar bezig te zijn geweest, komt er toch een glimlach op dit door zorgen getekend gezicht.
(Josette heeft achter de kantine een ruimte met houtvuur en grote pannen waar ze kookt voor wie maar eten nodig heeft, patiënten of personeel, een flink bord vol kost 50 cent)

We gaan eind van de middag langs de kinderafdeling met een tas vol slingers, geschonken door Janny onze secretaresse van de afdeling!!
Meteen krijgen we enthousiast hulp van de "staff" en de leerlingen, de verkleurde slingers van vorig jaar worden verwijderd, en de nieuwe worden opgehangen.
Kindergezichtjes zie je opklaren, heerlijk, weer wat kleur op de afdeling!!!!
Ook deelt Esther popjes uit die gemaakt zijn door Karine, een dierbare vriendin.
Zo hartverwarmend wat we van een ieder weer mee hebben gekregen in onze koffer!
De mobiele telefoons die we kregen nav onze oproep zijn ook al bijna allemaal uitgedeeld, jullie moesten die gezichten eens kunnen zien, zó blij, zó dankbaar!
Zuster Angelina, een non, en grote zus van Levi, een pas gediplomeerde broeder op de kinderafdeling, wilde haar dank aan Esther betuigen met een kado, zie foto!!
Met Esther komt het wel goed, zij heeft de zegen al binnen, ik moet er nog even voor werken ;-)

Vrijdag onze eerste vergadering met Claudio gehad, de financieel directeur, over wat we gaan aanschaffen, waar de prioriteiten liggen. Ook Florence, verantwoordelijk voor de opleidingen, (bij onze collega's wel bekend) komt binnen, en bespreken we wat we kunnen bijdragen aan klinische lessen, en willen we kijken naar hoe we bepaalde dingen kunnen aandragen betreffende de organisatie van de nursery.
We merken dat we echt hiermee aan de slag willen en in verhouding tot vorig jaar minder tijd hebben, dus spijkers met koppen!!

En dan is het alweer weekend. Zaterdag staat er een familiebezoek gepland naar de moeder van Edmond , waar we vorig jaar ook zijn geweest.
Inmiddels studeert Edmond in Kampala , waar ook zijn oudere broer Edgar woont. Zusje Edgina volgt hier de opleiding tot verloskundige, en tante Fausta is hoofd van de kinderafdeling. Met een auto vol familie gaan we dus op weg, Fausta heeft haar zus al ruim 2 jaar niet gezien, en voor de kinderen is een familiebezoek een zeldzaamheid, misschien kunnen jullie je iets voorstellen bij de uitgelaten stemming in de auto????

Eenmaal aangekomen zijn we getuige van een heel bijzonder onthaal, veel familie, die elkaar lachend en blij in de armen vallen, ooms, tantes, nichten, neven, familievriendin, en dan staan alle dorpskinderen van achter een boom toe te kijken, want ja er staat een auto op het erf en dan blijken daar ook nog 2 muzungu's uit te komen.
Onvoorstelbaar hoe blij iedereen is om ons ook weer te zien en vereerd met dit bezoek, dankbaar ook omdat wij dit mogelijk hebben kunnen maken door de kosten van vervoer te betalen, en dan hebben we het over "maar" €35.-
De chauffeur was de hele dag tot onze beschikking en at ook gezellig mee!
Dat verbaasd ons ook elke keer weer hoe mensen hier in korte tijd al vertrouwd raken met elkaar, en lijkt het alsof ze elkaar al ik weet niet hoe lang kennen.

In het dorp Kihihi maken we voor het eerst kennis met de houten step, prachtig om te zien en geweldig hoe groot en klein zich behendig door het verkeer weet te manoeuvreren met dit vernuftige vervoermiddel, met of zonder bagage, maakt niet uit. Wij vertellen over de step uit onze kindertijd, dan merk je dat ze maar moeilijk kunnen geloven dat wij als westerlingen een step kennen, en er ook nog 1 gehad hebben .........

s'Middags na een rijke maaltijd, gekookt voor 20 personen, waarvoor de vrouwen dagen bezig geweest zijn met koken, wordt er een groot kleed in de schaduw onder de boom neergelegd en vlijt een ieder zich neer om uit te buiken.
Nog wel even het vermelden waard, Esther werd voor de maaltijd "bij het vuur" geroepen, en kreeg ze les in millet maken!! Hilariteit alom, want dit vonden de Oegandezen toch wel heel bijzonder, een muzungu die een nationaal gerecht bereidt, hard werken by the way, en betraande ogen van het vuur maar de millet was gelukt! Weer geslaagd Esther!!
Deze dag was voor ons zeer indrukwekkend en gingen wij bij het vallen van de avond, vervuld van heel veel positieve energie weer richting ziekenhuis.

Zondag zijn we uitgenodigd voor de doop van de dochter van Richard, verpleegkundige op de Eerste Hulp.
Na een kerkdienst van bijna 3 uur, wat indrukwekkend was met veel zang en dans, een lachende priester en een veiling op het eind van suikerriet, fruit en mais. Dit om geld in te zamelen voor de kerk.

Aansluitend aan de doop is er die middag een "function", oftewel een viering met eten, drank en speeches. Dit keer moet Margreet eraan geloven, Richard heeft haar 5 min voor aanvang mede gedeeld dat ze gaat speechen ;-) Het gaat haar goed af en met haar blessings, eerder die dag van de priester ontvangen, is zij ook hard op weg om in aanmerking te komen voor zo'n prachtig tegeltje.

Richard, vader van de kinderen spreekt de groep ook toe, hij zegt ik ben vanaf nu een Richman, met mijn "beloved wife" en onze twee kinderen.
Ook dan volgt er gebed, gevolgd door een acapella gezongen lied, dat komt bij ons beiden wel even binnen!

Dit alles in 1 week.....
We weten nu al (gezien de planning) dat de tijd -weer- te kort zal zijn deze keer, hoe anders beleven we alles dit keer.
Ook nu ervaren we enorme blijdschap en nog geen paar meter verder op schrijnend leed.

Om ons zelf een beetje te verwennen, zullen we ons bezoek aan Kisoro (St. Francis Hospital) combineren met een paar dagen uit. Ons privé gespaarde zakgeld wordt dan besteed aan het bezoek aan Bwindi, de berggorilla's.
Samen met Julia (jongste dochter van Margreet) en haar vriendin Anne pakken we deze kans! We kijken er nu al naar uit!
Julia en Anne werken gedurende deze weken bij een lokaal reisburo, "Virunga Adventure Tours" in Kisoro.