Wereld van contrasten.......

We zitten inmiddels geduldig te wachten op de luchthaven van Entebbe, geduldig, want we moeten ons niet te druk maken, het is hier nl. behoorlijk warm!!!
Bonnie, ONZE bisschop en Levi hebben ons net afgezet, terwijl we naar de ingang lopen komt er opeens een horde aan fotografen aan met in het midden de nationale kickbokskampioen! Een hoop blingbling aan deze stoere man en daar wil Juul wel even mee op de foto!! Nou dat kan geregeld worden, de paparazzi staan al weer klaar, en de kampioen wil wel met deze mzungu poseren!!

Even terug naar waar we gebleven waren....... Donderdag 20/10 zijn we teruggereden naar het ziekenhuis, de mensen begroeten ons weer hartelijk en we moeten iedereen vertellen hoe we het gehad hebben. "You were lost"....!
's Middags gaan we Justine nog even opzoeken in haar kartonnen huisje in de krottenwijk aan de overkant van het ziekenhuis. We schieten nog wat foto's van het leven van deze groep mensen, die in armoede leven maar altijd weer een lach voor ons over hebben en willen delen in wat ze hebben!!

's Avonds zijn we nog even in gesprek met dr. Bernard, (die associeren wij natuurlijk direct met Bonnie St.Claire ;-)) over het ziekenhuis in Mulago.
We begrijpen dat het daar echt zorg -verlenen van een heel andere orde is!
Voor onze laatste dag staat er een bezoek aan dit grootste ziekenhuis van Oeganda op de agenda.

Vrijdag hebben wij nog een laatste dag op de afdeling in gedachten, maar dit loopt anders! Eerst krijgen we het trieste bericht dat de kip van Esther het loodje gelegd heeft, deze had ze gekregen van de dochter van Josette, die ook Esther heet, en het is een gebruik, dat je als naamgenoot, elkaar dan wat schenkt.
Wij zijn ervan overtuigd dat deze kip naar de kippenhemel is!

Dan gaan we in overleg met Claudio over het nog te besteden gesponsorde bedrag voor het ziekenhuis, ook komen er nog mensen langs om ons te bedanken voor wat we voor een ieder gedaan en betekend hebben, zó hartverwarmend!
We gaan nog een rekening betalen voor een leerling die geopereerd is en complicaties kreeg, nu kan ze opgelucht aan haar examens beginnen.

's Middags blijkt er een algemene "staff" vergadering te zijn, dat willen wij ook graag meemaken dus gaat het uniform maar uit en wordt deze dag gevuld met andere, niet minder belangrijke, dingen.
Een aantal dingen die ons opvallen aan deze vergadering zijn:
- heel duidelijk verschil tussen management en werknemers, management bepaalt wat er besproken wordt,
- medewerkers mogen vragen stellen middels briefjes, die naar voren gebracht worden, deze worden dan ter plekke beantwoord door de aanwezige 'deskundigen',
(directeur, maatschappelijk werker, hoofd opleiding, HRM, hoofd verplegingsdienst),
- medewerkers zijn aanwezig maar ook een aantal kleine kinderen die verbazend rustig zijn en af en toe aan de borst gaan,
- op zich hebben wij de indruk dat er wel inspraak is maar qua organisatie gaat alles toch nog wel erg top-down.

In een kast in ons verblijf liggen erg veel medische spullen, die over datum dreigen te gaan, al 3-4 keer hebben we mensen hierop attent gemaakt, wij weten nl. dat er op de SEH een tekort aan naalden, drains, etc is, maar nog steeds is er niets mee gedaan, dus na de vergadering nemen we David, pharmacist, aan de hand mee en verzoeken hem dringend om toch die kast leeg te halen, (tot ons vertrek nog niet gedaan :-( ).

s'Avonds zetten wij nog een appeltaart in de oven want de volgende dag gaan we Claudio bezoeken!
Esther loopt nog even naar het hoofdgebouw en wordt daar aangeschoten door een leerling, "wil je aub komen helpen op de nursery want het is zó druk en er moet een maagsonde ingebracht worden bij een baby van 24 weken, maar dat durf ik niet"
Daar aangekomen blijkt er geen kleine sonde te zijn, wat dan te doen?????, infuus prikken lukt niet, navelcatheters zijn er niet en ondertussen vraag je je af, "waar ben ik mee bezig? Maar wat dan? Bij ons thuis is er zoveel meer mogelijk, hebben we zoveel meer bij de hand, en dat maakt het hier zo moeilijk!!!
En zo is er elke dag wel wat, er wordt hier ONNODIG veel geleden en dat maakt ons verdrietig!! Ik wil jullie verdere details van deze nacht besparen, er liggen nog zoveel meer ernstig zieke kinderen..... Rond 2.30 schuif ik mijn bed in, ik kan de slaap niet vatten....

Zaterdag rijden we met Bonnie, Vincent en Rose naar zijn hometown, Busheyni.
We passeren Ishaka, waar we een hotspring bezoeken.
Tientallen mensen zitten in het enorme warme water en na onze begroeting in de lokale taal volgt er een antwoord en applaus. Mooie plek om te zijn!

We vervolgen onze reis en komen bij Claudio aan waar we eerst een 'breakfast' nuttigen, Evas, zijn vrouw heeft erg haar best gedaan! Heerlijk gegeten en daarna gaan we met zijn zevenen een tocht in de omgeving maken.
Hoe anders is het hier weer?! We komen langs prachtige vulkanische meren, er zijn er meer dan 50 in dit gebied, soms alleen gescheiden door een weg of door een een rotspartij.
Het laatste meer Mirambi is vlak bij Queen Elizabeth Park en geeft een wijds uitzicht over de enorme velden van dit prachtige land.

Aan het einde van de middag heeft Claudio ons beloofd naar de varkensmarkt te gaan, een inmiddels internationale markt, waar mensen van heinde en ver naar toe komen. Wij vragen ons af of we niet te laat zijn zo op het einde van de markt....
Bij aankomst blijkt niets minder waar!

Verwachten wij roze, zwarte en gevlekte biggetjes en varkens, echter de varkens blijken reeds gewassen en geslacht!!
Er zijn tientallen buitenkeukens waar "pork joints" bereid worden, in de aangrenzende hutjes wordt het eten dan op grote schalen geserveerd.
We zetten ons over onze principes heen, eten met de handen en smakken lekker mee met de rest :-)

Zondag staat in het teken van de Coöperate Cup, voetbal, volleybal en hardloop wedstrijden tussen verschillende bedrijven uit Rukungiri district.
Esther gaat "ons" ziekenhuis aanmoedigen, Margreet brengt de dag in bed door en dealt nog met de pork-joint :-(
De teams halen de finales maar jammer genoeg eindigen ze niet als eerste.
's Middags komen ook Julia en Anne aan op het terrein, ze reizen samen met ons terug naar Kampala.

Maandag blijken dan eindelijk al onze bestelde ziekenhuismaterialen te zijn aangekomen, samen met mannen van de technische dienst zetten we postoel, wiegen en brancards in elkaar. Dat levert ook weer bekijks op, klussende mzungu's....! Het zuurstofapparaat, diathermie-apparaat en saturatiemeter zijn er ook, maar moeten nog gemerkt worden.
Samen met de medisch directeur besluiten we om van de rest van ons sponsorgeld 30 bedden en matrassen te bestellen voor de nieuwe chirurgie- afdeling, waar inmiddels het dak al op zit. De ramen en deuren zijn ook al besteld maar moeten nog gemonteerd.
Het management is ontzettend blij dat we ook nog de extra bedden kunnen bestellen, en wij zijn ook héél tevreden. Omdat we zien dat we toch echt wel weer stappen in een stukje ontwikkeling van verbeterde zorg gemaakt hebben, waar, naar wij hopen heel veel mensen gebruik van kunnen maken.
De afdeling chirurgie wordt uitgebreid van 18 naar 48 bedden!
s'Middags staat er nog reanimatieles voor de verloskundigen op het programma maar deze kan vanwege drukte helaas niet doorgaan.

Dan volgt dinsdagmorgen het afscheid, hartverwarmend al die mensen die nog gauw even langskomen; fruit, pinda's of een tegel met tekst komen brengen voor in de koffer!!!
Het is een beetje onwerkelijk om hier weg te rijden en te weten dat we deze lieve mensen, deze bijzondere plek achter ons laten..............maar met weer héél veel ervaringen rijker!!!

Onderweg brengen we nog een bezoek aan Evert-Jan Pellenberg, buurman van Esther in Wichmond en werknemer op de ICT afdeling van Gelre Zutphen.
Hij doet voor 3 maanden vrijwilligerswerk op een school in Bukomasimbi, een dorp in de buurt van Masaka. Hij is bezig met het aanleggen van internet.

s'Avonds komen we moe van de reis en alle indrukken aan op ons logeeradres, een soort van guesthouse van de Anglicaanse kerk.
Een paar bekenden van ons uit Nyakibale komen ook nog langs, bijzonder om elkaar in Kampala te ontmoeten.

Woensdag willen we de kraamafdeling van Mulago Hospital bezoeken, ons contact belt of appt echter niet terug dus besluiten wij om dan maar op eigen initiatief te gaan.....!
We komen uiteindelijk terecht bij een nieuw gebouw, Kawempe ziekenhuis, wat voor 2 jaar verhuurd wordt aan de vrouwen-afdeling van het Mulago omdat dit ziekenhuis gerenoveerd wordt.

We lopen door een nieuw gebouw, wat nog lang niet af is, maar wel in gebruik genomen, en zijn van ons leven in zó korte tijd nog nooit zóveel zwangere vrouwen tegengekomen!!

Even wat feiten op een rijtje:
- Mulago is het grootste ziekenhuis van Oeganda,
- het is hier gratis om te bevallen, voor een extra eigen bijdrage krijg je een VIP kamer,
- vrouwen komen vanuit het hele land om hier te bevallen,
- er worden per dag ongeveer 2000 vrouwen gezien, waarvan er tussen de 1000 - 1500 opgenomen zijn,
- grootste high-care afdeling voor neonaten in het land,
- er zijn, verdeeld over 4 zalen, ongeveer 32 bedden om te bevallen (niet eens allemaal echte verlosbedden......),
- er zijn 80 tot 100 bevallingen per dag, waarvan tussen de 20 en 30 keizersneden,

Een opsomming van de verschillende afdelingen,
- voor zwangere vrouwen
- voor zwangeren met specifieke ziektebeelden(PE)
- high-care voor vrouwen, zowel verloskunde als gynaecologie
- verlosafdeling
- acute opvang, 1 voor gynaecologie en 1 voor verloskunde
- polikliniek
- OK afdelingen, 1 voor geplande ok's en 1 voor acute
- afdeling voor kraamvrouwen
- afdeling voor post keizersnee patiënten

Na 2 en een half uur wachten, en van het kastje naar de muur gestuurd worden, krijgen we uiteindelijk een rondleiding van ons contactpersoon (de gynaecoloog in opleiding waar wij vorig jaar een deel van de opleiding van gesponsord hebben) en van het hoofd van de verlosafdeling.
We gaan in een rap tempo van afdeling naar afdeling en krijgen een bijna niet te verwerken hoeveelheid aan indrukken voorgeschoteld.

Vrouwen die liggen te bevallen op een acht persoons zaal, geen enkel bed gordijn te zien, vrouwen die weeën zitten/liggen op te vangen op de grond in de gang, matrassen op de grond voor de eerste postnatale zorg, infusen hangend aan de brandblusser.

Gedurende de rondleiding worden we stiller en de verbazing groeit met de seconde! Op de neonatologie afdeling zijn we sprakeloos.

Het is in onze ogen echt een "geboorte fabriek", de verloskundigen, verpleegkundigen en artsen rennen rond, hoe kunnen ze deze stroom patiënten dagelijks aan?! Het komt ons zo chaotisch over.
Het hoofd van de afdeling verloskunde geeft dit ook aan. In hun houding zien wij een vorm van gelatenheid, hoe kan het ook anders..... Het is anders niet vol te houden!

Na twee uur gaan de bevallen vrouwen naar de afdeling, geen enkel bed gezien, slechts matrassen op de grond, familie wachtend op de gang.
We lopen verder, het gaat eigenlijk veel te snel en we worden overvoerd met indrukken, waar ons gevoel en emoties even niet mee uit de voeten kunnen, parkeren dus!

Voor de afdeling neonatologie doen we onze schoenen uit, we gaan de geblindeerde deuren door en staan in een enorme zaal met couveuses, open bedden, wiegen. I.v.m. plaatsgebrek liggen er ook kinderen op eenpersoons bedden en houten bankjes..... De foto's van Lieve Blanquaert (boek "Birthday") zouden hier gemaakt kunnen zijn.
Al met al wel 100 zuigelingen....! We verlaten aangeslagen het ziekenhuis, hoe kan het zo oneerlijk verdeeld zijn in de wereld?

Op donderdag na ons laatste ontbijt in Kampala verlaten we de stoffige warme stad voor de rit naar het vliegveld.
We worden daar keurig afgezet door Bonnie en Levi en dan is het afscheid van Oeganda opeens heel dichtbij...!

We zitten nog een poos in de zon, het kan nu nog..... Verwennen ons zelf met echte cappuccino, appen met het thuisfront over onze vlucht gegevens en doden de tijd met Yathzee.
De tijd gaat best snel voorbij, onze eerste vlucht naar Doha (Qatar) brengt ons in een heel andere wereld waar we nu even helemaal geen raad mee weten.....

De nacht brengen we op het vliegveld door, de één dommelend, de ander slaapt.
Wat een enorme luxe hier tegenover het geen wij de afgelopen weken hebben gezien en gevoeld. Dit ligt echt mijlen ver uiteen.

Terwijl we dit laatste verhaal afmaken vliegen we in de buurt van Wenen, wetende dat onze families op ons wachten op Schiphol.
We hebben weer zoveel beleefd en ervaren, onze dagboeken volgeschreven, weer heel veel foto's en zoveel mooie maar zeker ook schrijnende indrukken.
Dank voor jullie belangstelling gedurende deze weken, appjes, mailtjes, telefoongesprekken en zeker niet te vergeten jullie sponsoring in financiële zin
Mede dankzij jullie hebben wij dit kunnen waarmaken en komen wij zoveel rijker terug!

WEEBARE MUNONGA!!!

Heel veel liefs, 2 dankbare muzungu's !!