Grote contrasten in korte tijd!
Door: Margreet en Esther
Blijf op de hoogte en volg Esther & Margreet
20 September 2016 | Oeganda, Nyakibale
Zaterdag om 12.30 uur stapten we in de trein, uitgezwaaid door voor ons zo dierbare mensen, het avontuur kon weer beginnen. Julia en Anne werden gebracht, ach ja verschil moet er zijn, we ontmoetten elkaar op Schiphol. De vele kilo's bagage werden ingecheckt , de paar kilo extra geaccepteerd door Qatar airlines, een hele opluchting voor Anne ;-)
Om 18 uur was de take-off, we lieten ons weer lekker verwennen in het vliegtuig, en brachten een toast uit op ons komende verblijf in Oeganda.
Die nacht om 1.30 uur landden we op Doha AirPort in Qatar, een bijzondere ervaring. We liepen verbaasd door de grote glimmende hallen waar je letterlijk van de vloer kunt eten. Alles was mooi, je moet er wel van houden, groot, af, schoon, iedereen even behulpzaam in keurige pakjes, handschoenen aan en ook veel mondkapjes kwamen voorbij. Wat vooral opviel was dat het zo stil was, nu was het wel midden in de nacht, maar toch.......op zo'n grote luchthaven.
We zochten een plekje in de loungekamer, die voor ons gewone mensen was, als je wilt kun je daar ook heel duur loungen!
Tussen alle snurkende nationaliteiten vonden we een plekje op de grond, deken en kussentje uit het vliegtuig kwamen prima van pas. De meesten van ons zowaar een paar uur geslapen. Om 8 uur vertrok ons vliegtuig richting Entebbe, de temperatuur buiten was al 36 graden, en naar buiten kijkend zagen we de smog in de verte, de bouwputten, want het bouwen is daar nog lang niet klaar het geld moet immers rollen daar, en geen enkele boom te bekennen, nog geen vierkante meter gras, wat een heel aparte ervaring was, een beetje buiten de realiteit voor mijn gevoel.
Om 14 uur landden we dan eindelijk op Entebbe, het contrast met 6 uur terug in de tijd was enorm, niet te beschrijven, alleen al een bezoekje aan het toilet liet wel weer genoeg zien. Dat er op relatief zo korte afstand zulke grote verschillen bestaan blijft iets waar je wel even bij stil staat!
Maar dan.........éénmaal door de controle en met een visum op zak staan daar 5 lieve mensen uit het ziekenhuis ons op te wachten met roosjes!!
Vanuit de verte werd er al gezwaaid en even later worden we blij en uitgelaten in de armen gesloten. Julia is helemaal ontroerd door wat ze ziet, en meteen staat iedereen klaar om onze koffers te dragen.
Wat bijzonder om weer op Oegandese bodem te staan, even knijpen hoor zegt Esther, wat een warm welkom!!!
De koffers gaan op het dak en wij schuiven met z'n negenen in de auto, ja hoor het voelt echt weer Oegandees, veel tevreden mensen in een kleine ruimte ;-)
Julia en Anne kijken hun ogen uit, en zien van alles in het straatbeeld wat veel verwondering geeft, wij kijken elkaar aan en merken dat het voor ons al anders voelt, veel herkenning en een beetje "thuiskomen", wat op zich een heel aparte ervaring is die we allebei delen. De beelden zijn vertrouwd.
We overnachten in het Aru house, ons bekende plekje bij de nonnen, en gaan s'avonds eten bij een pork-joint in een buitenwijk. Voor de meiden weer een belevenis, wij krijgen, na lang wachten, een grote schaal met geroosterd varkensvlees, met bot en soms nog wat haar, geserveerd met kool en matoke, het nationaalgerecht van Oeganda. Er komt iemand langs met zeep, water en een teiltje en kunnen wij onze handen wassen om er vervolgens mee uit de grote schaal te eten. De meiden kijken zeer kritisch en hebben opeens niet zoveel trek meer, gelukkig hebben ze nog crackers in de koffer ;-)
De volgende ochtend worden we gewekt door zingende nonnen die alweer bij het ochtendgebed zijn, en na een lekker ontbijt vertrekken we om 8.30 uur richting Nyakibale. De reis is weer prachtig, we weten ook weer dat het regenseizoen begonnen is want we hebben stevige buien onderweg, maar volgens Bonnie, onze chauffeur, zijn dit de blessings from Holland. Het is erg droog geweest de laatste maanden, wat we ook kunnen zien aan de natuur.
Halverwege de reis zien we weer de prachtige kuddes koeien met hun indrukwekkende horens, en een enthousiaste kreet van de meiden laat ons weten dat er ook een kudde zebra's loopt, Bonnie meteen in de remmen en gunt hen een fotomoment.
De reis brengt ons op steeds bekender terrein, en om 16 uur rijden we het ziekenhuisterrein op, toch wel even een kippenvel-moment!!
We rijden weer naar het guesthouse maar deze keer slapen we aan de achterkant, niet met uitzicht op Maria, maar wel een ruime accomodatie!
Jeetje, alsof we nooit weggeweest zijn, dat is echt wel even raar om te voelen, alsof we gister hier nog liepen en aan het welbekende tafelkleed aten.
Daar komen de zusters in het blauw, onze keukenprinsessen, hartverwarmend, en daar is Levi, vorig jaar student en nu gediplomeerd verpleegkundige, Charles onze econoom van het matras, Ludivika onze offroad chauffeur van de outreach, en nog veel meer lieve mensen die zo hartverwarmend blij ons begroeten.
Daar worden we stil van.................maar die stilte duurt niet lang, Esther, weer even de WiFi aan het opzoeken komt al gauw terug, big smile op haar gezicht...............raad nu eens even wat..............mail van de gemeente.......
?!?!?!?!?!?! Lees tromgeroffel.............we krijgen €8950 subsidie voor ons project!!!!!!!
Tja, deze keer geen buurman die bezorgd komt vragen of er misschien een eng dier in de kamer zit, maar wel 2 Hollandse meiden die ook kippenvel van dit bericht krijgen, alleen jammer dat we nog geen wijn in huis hebben..... ;-)
Wauw, wat zijn we blij, we willen meteen plannen maken maar nog even wachten tot Claudio, onze financiële man weer terug is van verlof, jeetje, nu kunnen we zoveel meer doen, echt super!!!!!
Vandaag dinsdag, we staan vroeg op en geven Anne en Julia een rondleiding over het ziekenhuisterrein. Zij vertrekken vandaag om 13 uur naar Kisoro, waar zij deze weken gaan werken/meehelpen op een Oegandees reisburo.
Tijdens de rondleiding komen zoveel mensen naar ons toe om ons te begroeten, dat het wel even duurt voordat we rond zijn maar de zon schijnt en we hebben tijd.
Ik kan alleen maar zeggen hartverwarmend!!! Wat een welkom, we zijn diep onder de indruk!
Dan worden we verrast door Justine, vorig jaar werkzaam als schoonmaakster in het ziekenhuis, nu werkend voor een ander bedrijfje in Rukungiri en proberend een eigen winkeltje te beginnen. Ze heeft voor ons allebei een kado meegenomen!
Dat ontroert, wetende van haar situatie, van dat ze bijna geen geld heeft en ook nog samen met haar moeder de zorg draagt voor haar broertje, 2 zusjes en een nichtje dat wees is. Zij staat daar met een big smile voor onze deur, geweldig!
Even later gaan we met haar mee om te kijken waar ze nu woont. Dat is aan de overkant van de straat waar de ingang van het ziekenhuis is, we lopen een krottenwijkje in, kinderen in kapotte kleding op blote voeten, moeders in de deuropening die verbaasd kijken, vuurtjes die her en der branden met een pannetje water of eten, waar komen we terecht?
Bijna aan de rand van het groepje "huizen" opent Justine de deur van haar kartonnen, met krantenpapier bekleedde huisje, een golfplaat als dak, niet waterdicht, van 2 bij 2 meter, trots dat we bij haar op bezoek komen.
Binnen is het zo netjes en opgeruimd, ze heeft van niets iets gemaakt, met zoveel liefde en wilskracht om iets te maken van het weinige wat ze tot haar beschikking heeft. Weer een moment van verwondering, respect en besef hoe anders het soms kan zijn, en hoezeer je leven wordt bepaald door de plek waar je geboren wordt.
Rond 13.30 uur rijdt het busje van Sheba het terrein op, zijn bulderende lach is even later goed te horen, "hello sunshines", begroet hij Julia en Anne.
Sheba is de eigenaar van het reisbureautje waar ze 6 weken zullen zijn.
Dat is dan ook weer een heftig moment, afscheid nemen van deze twee lieve meiden! We laten ze in goede handen achter, wat gaaf om te zien dan deze meiden deze ervaring hier gaan opdoen.
In de middag even thuis, we ontvangen Levi, Charles en ook de kinderschare doet weer de entree. De eerste ballonnen zijn weer uitgedeeld......
Wat een dag van contrasten..... en we zijn pas twee dagen hier!
Om 18 uur was de take-off, we lieten ons weer lekker verwennen in het vliegtuig, en brachten een toast uit op ons komende verblijf in Oeganda.
Die nacht om 1.30 uur landden we op Doha AirPort in Qatar, een bijzondere ervaring. We liepen verbaasd door de grote glimmende hallen waar je letterlijk van de vloer kunt eten. Alles was mooi, je moet er wel van houden, groot, af, schoon, iedereen even behulpzaam in keurige pakjes, handschoenen aan en ook veel mondkapjes kwamen voorbij. Wat vooral opviel was dat het zo stil was, nu was het wel midden in de nacht, maar toch.......op zo'n grote luchthaven.
We zochten een plekje in de loungekamer, die voor ons gewone mensen was, als je wilt kun je daar ook heel duur loungen!
Tussen alle snurkende nationaliteiten vonden we een plekje op de grond, deken en kussentje uit het vliegtuig kwamen prima van pas. De meesten van ons zowaar een paar uur geslapen. Om 8 uur vertrok ons vliegtuig richting Entebbe, de temperatuur buiten was al 36 graden, en naar buiten kijkend zagen we de smog in de verte, de bouwputten, want het bouwen is daar nog lang niet klaar het geld moet immers rollen daar, en geen enkele boom te bekennen, nog geen vierkante meter gras, wat een heel aparte ervaring was, een beetje buiten de realiteit voor mijn gevoel.
Om 14 uur landden we dan eindelijk op Entebbe, het contrast met 6 uur terug in de tijd was enorm, niet te beschrijven, alleen al een bezoekje aan het toilet liet wel weer genoeg zien. Dat er op relatief zo korte afstand zulke grote verschillen bestaan blijft iets waar je wel even bij stil staat!
Maar dan.........éénmaal door de controle en met een visum op zak staan daar 5 lieve mensen uit het ziekenhuis ons op te wachten met roosjes!!
Vanuit de verte werd er al gezwaaid en even later worden we blij en uitgelaten in de armen gesloten. Julia is helemaal ontroerd door wat ze ziet, en meteen staat iedereen klaar om onze koffers te dragen.
Wat bijzonder om weer op Oegandese bodem te staan, even knijpen hoor zegt Esther, wat een warm welkom!!!
De koffers gaan op het dak en wij schuiven met z'n negenen in de auto, ja hoor het voelt echt weer Oegandees, veel tevreden mensen in een kleine ruimte ;-)
Julia en Anne kijken hun ogen uit, en zien van alles in het straatbeeld wat veel verwondering geeft, wij kijken elkaar aan en merken dat het voor ons al anders voelt, veel herkenning en een beetje "thuiskomen", wat op zich een heel aparte ervaring is die we allebei delen. De beelden zijn vertrouwd.
We overnachten in het Aru house, ons bekende plekje bij de nonnen, en gaan s'avonds eten bij een pork-joint in een buitenwijk. Voor de meiden weer een belevenis, wij krijgen, na lang wachten, een grote schaal met geroosterd varkensvlees, met bot en soms nog wat haar, geserveerd met kool en matoke, het nationaalgerecht van Oeganda. Er komt iemand langs met zeep, water en een teiltje en kunnen wij onze handen wassen om er vervolgens mee uit de grote schaal te eten. De meiden kijken zeer kritisch en hebben opeens niet zoveel trek meer, gelukkig hebben ze nog crackers in de koffer ;-)
De volgende ochtend worden we gewekt door zingende nonnen die alweer bij het ochtendgebed zijn, en na een lekker ontbijt vertrekken we om 8.30 uur richting Nyakibale. De reis is weer prachtig, we weten ook weer dat het regenseizoen begonnen is want we hebben stevige buien onderweg, maar volgens Bonnie, onze chauffeur, zijn dit de blessings from Holland. Het is erg droog geweest de laatste maanden, wat we ook kunnen zien aan de natuur.
Halverwege de reis zien we weer de prachtige kuddes koeien met hun indrukwekkende horens, en een enthousiaste kreet van de meiden laat ons weten dat er ook een kudde zebra's loopt, Bonnie meteen in de remmen en gunt hen een fotomoment.
De reis brengt ons op steeds bekender terrein, en om 16 uur rijden we het ziekenhuisterrein op, toch wel even een kippenvel-moment!!
We rijden weer naar het guesthouse maar deze keer slapen we aan de achterkant, niet met uitzicht op Maria, maar wel een ruime accomodatie!
Jeetje, alsof we nooit weggeweest zijn, dat is echt wel even raar om te voelen, alsof we gister hier nog liepen en aan het welbekende tafelkleed aten.
Daar komen de zusters in het blauw, onze keukenprinsessen, hartverwarmend, en daar is Levi, vorig jaar student en nu gediplomeerd verpleegkundige, Charles onze econoom van het matras, Ludivika onze offroad chauffeur van de outreach, en nog veel meer lieve mensen die zo hartverwarmend blij ons begroeten.
Daar worden we stil van.................maar die stilte duurt niet lang, Esther, weer even de WiFi aan het opzoeken komt al gauw terug, big smile op haar gezicht...............raad nu eens even wat..............mail van de gemeente.......
?!?!?!?!?!?! Lees tromgeroffel.............we krijgen €8950 subsidie voor ons project!!!!!!!
Tja, deze keer geen buurman die bezorgd komt vragen of er misschien een eng dier in de kamer zit, maar wel 2 Hollandse meiden die ook kippenvel van dit bericht krijgen, alleen jammer dat we nog geen wijn in huis hebben..... ;-)
Wauw, wat zijn we blij, we willen meteen plannen maken maar nog even wachten tot Claudio, onze financiële man weer terug is van verlof, jeetje, nu kunnen we zoveel meer doen, echt super!!!!!
Vandaag dinsdag, we staan vroeg op en geven Anne en Julia een rondleiding over het ziekenhuisterrein. Zij vertrekken vandaag om 13 uur naar Kisoro, waar zij deze weken gaan werken/meehelpen op een Oegandees reisburo.
Tijdens de rondleiding komen zoveel mensen naar ons toe om ons te begroeten, dat het wel even duurt voordat we rond zijn maar de zon schijnt en we hebben tijd.
Ik kan alleen maar zeggen hartverwarmend!!! Wat een welkom, we zijn diep onder de indruk!
Dan worden we verrast door Justine, vorig jaar werkzaam als schoonmaakster in het ziekenhuis, nu werkend voor een ander bedrijfje in Rukungiri en proberend een eigen winkeltje te beginnen. Ze heeft voor ons allebei een kado meegenomen!
Dat ontroert, wetende van haar situatie, van dat ze bijna geen geld heeft en ook nog samen met haar moeder de zorg draagt voor haar broertje, 2 zusjes en een nichtje dat wees is. Zij staat daar met een big smile voor onze deur, geweldig!
Even later gaan we met haar mee om te kijken waar ze nu woont. Dat is aan de overkant van de straat waar de ingang van het ziekenhuis is, we lopen een krottenwijkje in, kinderen in kapotte kleding op blote voeten, moeders in de deuropening die verbaasd kijken, vuurtjes die her en der branden met een pannetje water of eten, waar komen we terecht?
Bijna aan de rand van het groepje "huizen" opent Justine de deur van haar kartonnen, met krantenpapier bekleedde huisje, een golfplaat als dak, niet waterdicht, van 2 bij 2 meter, trots dat we bij haar op bezoek komen.
Binnen is het zo netjes en opgeruimd, ze heeft van niets iets gemaakt, met zoveel liefde en wilskracht om iets te maken van het weinige wat ze tot haar beschikking heeft. Weer een moment van verwondering, respect en besef hoe anders het soms kan zijn, en hoezeer je leven wordt bepaald door de plek waar je geboren wordt.
Rond 13.30 uur rijdt het busje van Sheba het terrein op, zijn bulderende lach is even later goed te horen, "hello sunshines", begroet hij Julia en Anne.
Sheba is de eigenaar van het reisbureautje waar ze 6 weken zullen zijn.
Dat is dan ook weer een heftig moment, afscheid nemen van deze twee lieve meiden! We laten ze in goede handen achter, wat gaaf om te zien dan deze meiden deze ervaring hier gaan opdoen.
In de middag even thuis, we ontvangen Levi, Charles en ook de kinderschare doet weer de entree. De eerste ballonnen zijn weer uitgedeeld......
Wat een dag van contrasten..... en we zijn pas twee dagen hier!
-
20 September 2016 - 22:28
Arda:
Wat een warm welkom! Even bijkomen van alles en dan ....aan het werk! Succes! -
21 September 2016 - 10:10
Edith Garritsen:
Lieve dames,
Wat mooi om weer te lezen, wat fijn dat jullie daar weer zijn!!
Veel mooie momenten gewenst!!
-
21 September 2016 - 10:30
Ingrid:
hee lieve collega's
Zo te lezen al weer een enerverende reis, bijzonder blijft het.
Ik heb nog contact gehad met mijn neef over de vacuum. Er is een prototype welke nu naar een ander ziekenhuis in Afrika gaat om uit te proberen. Er zit dus schot in de zaak. Misschien toch iets een warm te houden voor het ziekenhuis waar jullie nu zijn?
Lieve groet,
Ingrid.
-
21 September 2016 - 13:42
Tamara:
Fijn om deze enthousiaste verhalen te lezen.
Ben wel nieuwsgierig geworden wie zijn julia en anne ? Daar had ik nog niet eerder over gelezen ??
Succes ladies, en fijn die gelden van de gemeente!!
-
21 September 2016 - 20:33
Ans:
Fijn te lezen dat jullie een warm welkom hebben gehad.
ik gun jullie weer een waardevolle tijd on Oerganda -
22 September 2016 - 14:38
Heidi Gassner:
kippenvel , alleen al van het het lezen ! geweldig, groetjes Heidi -
22 September 2016 - 22:35
Thea:
Lieve meiden, wat een geweldig weerzien en een heerlijk welkom. Geniet ervan!! En wat geweldig van die subsidie. Geef er mooie bestemmingen aan!! Lieve groet, Thea -
25 September 2016 - 20:13
Gitte:
Dag lieve prachtige mensen, natuurlijk krijgen jullie een warm welkom. Jullie stralen zelf alle welkom aan anderen uit, liefde en zorgzaamheid zijn jullie kracht. Heerlijk dat de mensen daar dat zien en jullie omarmen in die rijkdom. Liefs
-
25 September 2016 - 21:54
Nicole:
Super dat jullie al aan het begin van de 6 weken weten dat het geld van de gemeente binnen is.
Kunnen jullie weer heel wat realiseren van jullie lijstje! -
25 September 2016 - 22:21
Hannie:
Wat een indrukwekkende beschrijving van jullie reis en aankomst!! En wat moet het goed voelen om daar weer aan het werk te gaan met het extra geld van de gemeente. Dat biedt mooie perspectieven.
Veel liefde en succes gewenst! En ook Julia en Anne heel veel goeds voor jullie! -
26 September 2016 - 13:48
Tabitha:
Hoi Esther en Margreeet,
Wat een prachtig begin van weer een fantastische ervaring die jullie opnieuw gaan beleven in Oeganda.
Ben al benieuwd naar het volgende verslag.
En wat fijn dat jullie alweer een supermooi bedrag van de gemeente hebben ontvangen om daar te besteden.
Groetjes,
Tabitha -
27 September 2016 - 01:48
Wendela Kuiperij:
Wat super om te lezen weer, jullie reisverslagen!! Ik wens jullie heel veel succes de komende tijd en veel genietmomenten!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
